ေရတမာဝဋ္ေႂကြး

             လွ်ပ္ျပက္ခဲ႔ရသမွ်ေတြအတြက္ ၊ ဖြဲဖြဲေလး ခ်ျပယံုသက္သက္ပါ ပန္းေရာင္ ။ ေပါ႔ပါးသြားေစ႐ုံ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး ။ ဘယ္လိုအကၡရာေတြက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အတိတ္ကို ႐ုိး႐ုိးရင္႔ရင္႔ အိပ္စက္ခြင္႔ျပဳမွာလဲ ။ မခြဲပဲ လြဲသြားၾကရတဲ႔ကံၾကမၼာ ငါ႔မွာသာအျပစ္ရွိပါတယ္ ။ နင္ေနတဲ႔အရပ္က ႏွင္းတစ္ဆုပ္ကို ခပ္ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ၾကည္႔ေလ ။ ေအးစက္စိုစြတ္တဲ႔အသိကို ရမိေနသေရြ႕ နင္လဲအတိတ္ကို သတိရမိေနလိမ္႔မယ္ ။ ေနာက္ဆံုးညကလဲ အရင္မက္ေနက်အိပ္မက္ကို ထပ္မက္ျပန္တယ္ပန္းေရာင္ ။ ေရတမာရြက္ေတြက နင္႔ကို ငါနဲ႔အေဝးဆံုးအရပ္ဆီ ကြယ္ဝွက္ေခၚေဆာင္သြားေနၾကတယ္ ။ ၿပီးေတာ႔ အဲဒီအေဝးဆံုးတစ္ဖက္ ႏွင္းစက္ေတြထဲ နင္႔ရဲ႕ လႈိက္လိႈိက္မက္မက္ ရယ္ေမာေနဟန္ေလးကို ေရတမာရြက္ေတြၾကားမွာ ဝိုးတဝါးျမင္ေနရတယ္ ။ နင္႔ဆီေရာက္ဖို႔ ငါအခါခါႀကိဳးစားခဲ႔တာ ။ ဆြဲဖယ္တိုးဝင္လိုက္တိုင္း တစ္ရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ ထပ္ထပ္မ်ားလာတဲ႔ ေရတမာရြက္ေတြၾကား အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳနဲ႔ေမာလ် အဲဒီအိမ္မက္မွာ ႏူိးထခဲ႔ရတာခ်ည္းပါပဲ ။ အတိတ္ရဲ႕ ဝဋ္ေႂကြးဒါဏ္ရာကို အဖန္ဖန္အခါခါ ေပးဆပ္ေနရသလိုပါပဲ ။ လွပတဲ႔ၿမိဳ႕ကေလးထဲက အျဖဴအစိမ္းဝတ္ထားတဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ ၊ ေရတမာေတာ ၊ ျဖဴစင္ခဲ႔ဖူးေသာကာလ ၊ အဲဒီအတိတ္ကရခဲ႔တဲ႔ ကံၾကမၼာဆိုတာ............