မင္း… သိလား
အဲဒီ ....ခ်ိနဲ႔နဲ႔ ရြာငယ္ေလးေပါ႔ ။
ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွစ္ခ်ပ္ရဲ႔မ်က္ႏွာစာမွာ
ဘဝဆိုတာကို အေျဖထုတ္
တင္းတင္းဆုပ္ထားတဲ႔
သူ႔လက္ဖဝါးႏုႏုထဲက ေဘာပင္ေလး
ပစၥဳပန္ကို (အမိုးအကာမလံုတဲ႔)
ေျမစိုက္တဲေလးထဲက ပံုေဖာ္
အနာဂတ္ကို ေလွာ္ခပ္္မလို႔တဲ႔ ။
မင္း… သိလား
အဲဒီ...ခ်ိနဲ႔ေနတဲ႔ ရြာငယ္ငယ္ေလးေပါ႔ ။
ယံုၾကည္ခ်က္အျပည္႔နဲ႔ ျဖန္႔ခ်
ေဟာင္းႏြမ္းလွတဲ႔ သင္ဘုန္းႀကီးဖတ္စာအုပ္ေလးမွာ
ဘဝဆိုတာကို ႀကိဳးစားစာလံုးေပါင္း
သူ
အရာရာကို ကုန္းေၾကာင္းခ်ီတက္မလို႔တဲ႔ ။
မင္း… သိလား
အဲဒီ ....ခ်ိနဲ႔နဲ႔ ရြာငယ္ေလးေပါ႔ ။
ၾကမၼာဘယ္ေလာက္႐ုိင္း႐ုိင္း
တံတိုင္းဘယ္ေလာက္ကာကာ
ဆာလာအိတ္ ခါးစီးထားရပါေစ
သူ႔သားသမီးေတြအတြက္ အိပ္မက္
ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္တဲ႔ေလ ။
မင္း… သိလား
အဲဒီ ....ခ်ိနဲ႔ေနတဲ႔ ရြာငယ္ငယ္ေလး
ကမာၻနဲ႔ ေဝးေနေသးသတဲ႔
သူ...ႀကံဳး႐ုန္းေ႐ွ႔ဆက္
မနက္ျဖန္အတြက္ အားယူ
ဆြဲကူမဲ႔ တြဲလက္ေတြ လိုအပ္ေနတာ ။
မင္း… သိလား
အဲဒီ တစ္ေခ်ာင္းထိုး ဝါးတံတားမွာ
ေက်ာင္းသြားေနရတဲ႔ ရြာငယ္ေလး...
ဲျမိဳ႔ျပနဲ႔ေဝးေနေသးသတဲ႔….
စလံုးနဲ႔ရန္ကုန္
ေန႔ခ်င္းျပန္ေက်ာင္းတက္
မင္း ကေလးရဲ႕တစ္ရက္စရိတ္ေလာက္
(ျပည္သူရဲ႕ဘဏၰာမပါပဲ) မင္းအေသြးအသားထဲက
ေဟာဒီဘက္မွာ တစ္ခါေလာက္
“က်” မေပ်ာက္ခ်င္ ေနပါ
ျဖဴစင္ေသာႏွလံုးသားမ်ားကိုဆြဲဆုတ္
မင္း ထုတ္မယ္႔ပုဒ္မမွာ
(အဲ႔ဒီ ရြာငယ္ငယ္ေလးအတြက္)
မုဒိတာပါရင္ ေတာ္ပါၿပီ ။
ညီရဲ
(ငါးသံုး ပရဟိတ)
0 comments:
Post a Comment